Hetty is 46 jaar en wordt na een dienstverband van 20 jaar ontslagen omdat het bedrijf waar zij werkt gaat sluiten. Ze voelt zich vreselijk, afgeschreven na alles wat ze gedaan heeft voor haar werkgever, en is teleurgesteld en boos. Het bedrijf waar ze werkt heeft een sociaal plan opgesteld en biedt de medewerkers gedurende een periode doorbetaling van salaris en begeleiding van een loopbaanadviseur. Hetty wil het eerste gesprek met mij niet afwachten, ze wil zo snel mogelijk uit de vervelende situatie. De eerste week heeft ze zich al ingeschreven bij diverse uitzendbureaus, in het weekend pluist ze alle kranten door opzoek naar vacatures en elke dag surft ze op Internet om te kijken of er alweer nieuwe vacatures zijn. Ze slaapt slecht en is moe. De mobiliteitstraining die over twee weken begint duurt haar eigenlijk al te lang. Zo is de situatie als wij elkaar voor de eerste keer spreken.
Ze is teleurgesteld als ik haar aangeef dat haar houding en gedrag begrijpelijk zijn, maar misschien niet zo handig. Het verlies van een baan is een grote verandering. Werk geeft structuur aan de dag, betekent zekerheid van inkomen, sociale contacten en het gevoel van erkenning en waardering voor je kwaliteiten en vaardigheden.
Als dat wegvalt heb je begrijpelijk de neiging zo snel mogelijk weer in een soort ‘oude staat ‘ terug te brengen. Hetty wil zo snel mogelijk weer een nieuwe baan. Dit is haar manier om door de pijn heen te gaan. Toen ik haar vroeg hoe de gesprekken bij de uitzendbureaus verlopen waren vertelde ze, dat ze in huilen was uitgebarsten. Vooral toen de medewerkster van het uitzendbureau had gezegd dat het misschien wel lastig zou worden. Het werd wel duidelijk dat Hetty nog niet klaar is om aan een nieuwe baan te beginnen.
Samen met Hetty heb ik een plan van aanpak gemaakt. Allereerst is het belangrijk voor haar te weten dat zij een periode van rouw doormaakt. Het is ook verdrietig en vervelend dat ze haar baan kwijt is. De boosheid, het verdriet en de machteloosheid zijn er en het is beter dit te voelen, dan weg te drukken. Erover praten met vrienden of het bijhouden van een dagboek kunnen daarbij helpen. Ook het onderscheid maken tussen gevoelens en feiten is belangrijk. Ik adviseerde Hetty hier de tijd voor te nemen. Niet bezig te gaan met solliciteren maar deel te nemen aan het begeleidingsprogramma en daarnaast veel tijd te nemen voor rust en ontspanning. Sporten, fietsen of wandelen, kunnen daar ook bij helpen. En daarnaast maximaal twee dagen per week bezig te gaan met opdrachten die ik haar gaf in het kader van de begeleiding naar ander werk. Hetty heeft een doelstelling voor zichzelf geformuleerd. Ze wil een baan vergelijkbaar met haar oude functie in haar woonomgeving en wil dat voor 1 oktober gerealiseerd hebben. We hebben de periode van nu tot 1 oktober ingedeeld en de verschillende acties samen op een rij gezet. Met het daadwerkelijk solliciteren naar een andere baan begint ze na de training en na haar (al geplande) vakantie. Ik weet zeker dat het haar zal lukken.
Jacqueline van Vreden
