Werken is oké, maar die collega’s…’, kopte deze krant twee weken geleden. Ergernissen tussen collega’s… boeken kun je er over schrijven. Over de roddeltante of de irritante, met zichzelf te koop lopende carrièretijger. Wie kent niet de verhalen over die eeuwige betweter en die niet vooruit te branden negatieve zeurdoos? Of de irritaties over de moeder die altijd in de zomervakantie vrij wil en regelmatig niet komt omdat ze een ziek kind heeft. Vraag een aantal willekeurige mensen naar hun collega’s en de verhalen volgen vanzelf. En daar zit je dan, acht uur per dag met elkaar opgescheept. Het heeft veel weg van een gedwongen huwelijk. Je hebt geen keuze, je moet het ermee doen of je wilt of niet. Wrijvingen zijn onvermijdelijk en anders dan in een huwelijk heb je weinig middelen om te strubbelingen weg te masseren. En als je de bril op negatief hebt gezet valt er ook uiteindelijk weinig positiefs meer te ontdekken over je collega. Niets menselijks is ons vreemd, we zoeken graag naar de bevestiging van onze meningen. We gaan lekker in stereotyperingen denken en verliezen het vermogen ons in de ander te verplaatsen. We zijn zo overtuigd van ons gelijk dat we vooral zoeken naar bevestiging daarvan.
Maar goed, nu weten we dat, maar hoe komen we eruit?? Het belangrijkste is allereerst eens naar jezelf te kijken. Waarom stoort het gedrag je eigenlijk zo? Het is heel gemakkelijk van de ander te zeggen dat hij niet deugt.
Als je met jezelf in harmonie bent, hoef je je niet te ergeren aan anderen, je accepteert ze vanuit de gedachte dat iedereen anders is en zijn of haar sterke punten heeft. Wie ook na de nodige introspectie nog steeds vindt dat er aan de gehate collega toch echt iets mankeert, moet de kwestie eigenlijk voorleggen aan de leidinggevende of, nog beter, aan de steen des aanstoots zelf. Maar daar gaat het vaak mis. Want als we eerlijk zijn is er op ons zelf ook wel het een en ander aan te merken. En dan ontstaat de situatie van de man die bij de tandarts in de stoel ligt, de tandarts in zijn kruis grijpt en zegt:’ We gaan elkaar geen pijn doen hè? In de praktijk bespreken mensen hun problemen zelden – en zeker niet met de collega in kwestie. Bij andere collega’s zullen ze hoogstens bevestiging zoeken voor hun ergernissen.
Toch is het uiteindelijk beter en getuigt het van moed de irritaties bespreekbaar te maken.
Bovendien is het een strategie om te bereiken dat de ander ook naar jou gaat luisteren. Enige tact is bij zo’n confrontatie wel onontbeerlijk: Leg het probleem bij jezelf. “Ik heb het idee dat het tussen ons niet lekker loopt”, klinkt minder bedreigend dan “jij bent lastig om mee samen te werken”. Benoem het gedrag van de ander en geef aan welk effect dat op jou heeft. Bedenk dat het van betrokkenheid getuigt de samenwerking te bespreken en vergeet vooral niet een positieve bril op te zetten.
Jacqueline van Vreden
